Praprzodkowie konia pojawiają się ok. 60 mln. lat temu (trzeciorzęd (eocen), Ameryka).
Ok. 1 mln. lat temu przodkowie konia rozprzestrzeniają się po obszarze Eurazji.
50 tys. lat temu człowiek polował na mamuty i dzikie konie – tarpany.
5-6 tys. lat temu rozpoczyna się proces udomowiania konia.
Bohaterowie wojny trojańskiej (ok. 1180 p.n.e.) używają koni do walki.
Historycy, podróżnicy i kronikarze zaświadczają o występowaniu dzikich koni na północy Europy (Pliniusz – 1 w. n.e., Krasinski (1574), Le Vasseur (1600-1673), Koźmian (1771-1856), Czapski (1874)) . W Europie żyją wtedy dwa typy tarpana: stepowy i leśny.
Dzikie konie były w Polsce średniowiecznej zwierzyną łowną. Polowano na nie w celu zaopatrzenia armii polsko-litewskiej w żywność przed wojną z Zakonem Krzyżackim (1409-1410).
Na konikach podobnych do tarpana (mierzynach) walczy jazda litewska w Bitwie pod Grunwaldem (1410).
Uchwała z roku 1529 zawarta w Statutach Litewskich przewiduje ochronę dzikich koni.
Po roku 1780 ostatnie dzikie tarpany leśne odłowiono w Puszczy Białowieskiej i umieszczono w Zwierzyńcu koło Zamościa gdzie przebywają do ok. 1812, kiedy to Zamojscy rozdają je chłopom z okolic Biłgoraja wobec trudności utrzymania zwierzyńca.
ROZPOCZYNA SIĘ PROCES UDOMOWIENIA OSTATNIEJ DZIKIEJ RASY KONI.
Wiek XIX: hodowla stajenna. Populacja ulega krzyżowaniu z różnymi rasami koni udomowionych.
Początek XX wieku: O. Antonius i L. Adametz podejmulą badania nad pochodzeniem konia domowego. Studenci prof. Adametza: J. Grabowski oraz S. Schuch rozpoczynają badania nad prymitywnymi konikami z okolic Biłgoraja (1914). Pierwsza publikacja wyników - 1921.
Wiek XX będzie wiekiem ratowania ginącej populacji. Inicjatorem i głównym realizatorem akcji restytucji konika polskiego jest profesor Tadeusz Vetulani.